Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Μελαγχολικό #1



Πετάω σε σύννεφα από θειάφι και κάρβουνο.
Κολυμπάω στα σωθικά ενός αστεριού.
Γίνομαι χίλια κομμάτια και παίζω κρυφτό με τον εαυτό μου.
Σε βλέπω εκεί,ανάμεσα στον εγωϊσμό και την εσωστρέφεια μου,
να μου χαμογελάς με τα γκρίζα σου χείλη.

Ένα κομμάτι μου, δε θα το βρώ ποτέ,
γιατί το πήρες και το σφράγισες πίσω από βροχερά μάτια.
Με κοιτάς, μα δεν είμαι εδώ.
Με φιλάς, μα κάτι λείπει.

Και πέφτει ένα δάκρυ, και γίνεται ποτάμι,
και το ποτάμι θάλασσα και μας πνίγει μέσα της.
Και πνίγει και τον ήλιο, ένα τελευταίο ηλιοβασίλεμα,
μια σπίθα σε μια άβυσσο.

Τα χέρια μου μουδιάζουν καθώς χορεύεις γύρω μου.
Τα πνευμόνια μου γεμάτα νερό και χώμα και λάσπη.
Τα πνευμόνια σου γεμάτα δάκρυα και ψέμα.
Δυο ζευγάρια μάτια σε μια γέφυρα, δυο αναστεναγμοί σ'ένα κρεβάτι,
δυο "σ'αγαπώ" λίγο πριν φύγω.

Τι άλλο θα σ'αφήσω να προδώσεις?

5 σχόλια: